Voor iedereen zo herkenbaar.
Hoe voelt jou rugzak?
Heb je hem wel eens leeggemaakt, gekeken wat erin zat en bestudeerd.
Stop je er steeds iets bij en durf je er nauwelijks naar te kijken, bang voor als en dan.
Wat kwam er in 2020 in jou rugzak? Was dit nog draagbaar?
14 januari 2021 was de dag van mijn 1e Webinar, op een mooie locatie bij de Kindervallei in Houthem, samen met Angelique Schlicher van de Rouwstap en 100 geïnteresseerde deelnemers. De weken voorafgaande aan het Webinar maakten we samen met Maxim Hinskens van Maxivision, een inzichtelijk filmfragment van een rugzak. (deze kun je inzien onderaan dit blog)
De rugzak was zwaar. In de loop van de jaren was er steeds meer ballast bij gekomen.
Wat er precies in zat wist ze niet meer. Ze durfde er niet naar te kijken. Elke keer had ze er iets bijgestopt en daarna de rits weer stevig dichtgedaan. De inhoud voelde als zware stenen. Wat er het laatst bij was gekomen wist ze nog wel, maar daaronder op de bodem, daar wilde ze niet eens over nadenken. Opgeruimd staat netjes dacht ze. Zo had ze het thuis geleerd.
De film was voor alle kijkers zo herkenbaar, alleszeggend, inzichtelijk en verhelderend. We kregen mooie reacties en vele malen dankjewel voor de nieuwe handvaten hoe om te gaan met hun levend verlies. Wat een prachtige film, ik heb de dag erna de rugzak gebruikt toen ik iets duidelijk moest maken aan een client. Ik heb toch een traantje gelaten, ik kwam meteen met een duik in mijn eigen rugzak terecht.
De rugzak van Milanda
Al jong geleerd van mijn ouders niet klagen maar dragen zoals ook zij het hadden geleerd van hun ouder(s). Heel lang heb ik dit kunnen volhouden denkende dat het zo moest. Ik ben ook dingen onbewust als kind gaan dragen. Kinderen zijn namelijk heel loyaal naar hun ouders. Soms gingen er dingen uit die rugzak maar kwamen er ook weer bij. Ik verzamelde en vergaarde. Toen voor mij helder werd dat mijn eigen welbevinden hierdoor steeds meer bergafwaarts ging moest ik mijn rugzak openen. Een stap maken naar de diepste pijn, deuren openen, tranen laten stromen, niet alleen denken maar ook gaan voelen. Mijn hele lijf. Geen makkelijke opgave hoor, het liefst was ik weggerend ergens richting Timboektoe. Ik heb aan den lijve ervaren in menige jaren dat het de meest helende wijze was om verder te kunnen gaan.. Deze rugzak hoort bij mij en ook de inhoud. Het is alleen aan mij hoe ik omga met de inhoud. Of ik hem alleen wil inzien of met een ander wil delen. Het bespreekbaar wil maken en kijken wat voor mij nog dienend is. In mijn blogs zal ik jullie regelmatig meenemen in thema’s uit mijn rugzak.
De komende 2 maanden ga ik alleen of samen met Angelique met de rugzak op pad om mensen te interviewen over de inhoud en het omgaan met hun rugzak. Hierin neem ik jullie als lezer graag mee. Hopelijk inspireer ik je om eens een kijkje bij jezelf te nemen. Als je daarover iets met me wil delen hoor ik dat natuurlijk heel graag en mag je me altijd mailen.
Mocht je de komende tijd nog geïnteresseerd zijn in het lezen van een mooi boek.
Dan is deze een aanrader.
Als lezer wordt je meegenomen op de tocht door het rouwlandschap na een ingrijpend verlies. Mensen zijn op zoek naar een plek waar hun verhaal verteld en gehoord kan worden. Ze dragen een rugzak met zich mee die gevuld is met (verlies) ervaringen en herinneringen maar ook met schatten die soms diep weggestopt zijn. Om het leven opnieuw ten volste te omarmen is het nodig de inhoud uit te pakken en opnieuw te bekijken. Zo komen we thuis in het land van Rouw.
Riet Fiddelaers-Jaspers
Sabine noten
In de Wolken